Može li jedna predstava zamijeniti drugu tokom samog procesa i svejedno se približiti publici, možda i jače i bliže, negoli je to bila prvobitna namjera? Može li se u teatru pronaći i sa publikom podijeliti istinska emocija, ako se prilikom tog traganja i dijeljenja zalazi u opšte, već posjećene teatarske prostore? Jer, već smo gledali koje počinju s “problemom”, u kojim neko uvijek kasni, a situacija u pozorištu je ionako već poprilično teška, da je već dovoljno što se glumci kao rušitelji “četvrtog zida” uopšte pojave na sceni. Već smo gledali i predstave sa “live” muzičarima, sa stepenicama koje ne vode nigdje i fundusom koji kao treba da do krajnosti ogoli sam teatarski proces. Glumci su već toliko puta nosili crne neutrealne kostime kako bi se mogli “presvlačiti” u više likova, da se pitamo da li su uopšte i rođeni nagi ili u malenim crnim majicama i pantalonama. Posebno smo se nagledali, recimo, plastičnih pištolja koji proizvode balončiće od sapunice, da više i ne znamo kako drugačije označiti jedan romantični trenutak. Jer, u teatru su svi djeca, svi se žele vratiti u svoje daleke, radosne ili tužne, gotovo zaboravljene godine. U teatru se svi žele sjetiti.
Dakle, može li predstava koja ponavlja sve ovo, izmamiti osmijeh ili barem na krajevima nakvasiti oči? Predstava “Ovaj mali život” aurorice i rediteljice Emine Kovačević-Podgorčević, koja je nastala kao koprodukcija Narodnog pozorišta Mostar i Hrvatskog narodnog kazališta, a s kojom je upravo otvorena 21. Mostarska liska, jasno i glasno pokazuje da može, jer na kraju svega, teatar uvijek prepoznaje samo iskrenost. Čekajući na stvarnu Miru da se vrati u pozorište nakon što je iznenada prestala dolaziti, ova predstava pronalazi teatarsku Miru koju igra Nikolina Marić, koja se ovom mađioničarskom triku prepušta kao dijete snu, dok se jedan život uzdiže u sasvim otvorenom teatarskom procesu između lažne magije i dječje igre, ironičnog i tegobnog, karaktera i tipa, maske i lica. Život koji postaje zajednički i jedan, u kojem svako može prepoznati svoju ulogu koliko god ona karikaturalna bila, nad kojim se svako može sažaliti i kojem se svako može nasmijati, čak i sama Mira, pa “ako je nekada slučajno sretnete, recite joj da se vrati u pozorište”.
“Ovaj mali život” jeste predstava koja se vraća teatru i koja vraća u teatar, onaj teatar koji ne stremi nedokučivim idejama, niti pokreće stvaralačke revolucije, ali koji spašava naše zaboravljene sugrađane, komšije, prijatelje, koji apsurdom ruši idealiziranu sliku porodice, koji oslobađa ljubav od stega vječnosti i uzvišenosti i spušta je u svakodnevnicu, koji ženi od koje svi drugi zavise, vraća malo slobode da promisli o sebi, o svojim željama i strahovima, koji daje smisao dosadnim i malim životima, pretvarajući ih u velike i jedinstvene. Koji se poigrava sa likovima i gledateljima, kao što se još samo poigrava sudbina. U kojem u jednom trenutku umirete greškom, u drugom ste zbog te iste greške sretniji nego ikada prije.
U onaj teatar u kojem su baloni od sapunice čas metafora, čas postupak. Teatar koji sve ovo čini tako naivno i direktno da je nemoguće da laže. Pa “ako nekada slučajno sretnete Miru recite joj da se vrati u pozorište”.
